नाभिकायन : 🛑 सतीश , क्या यही प्यार है ?

🛑 सतीश , क्या यही प्यार है ?

त्या दिवशी पेपरमध्ये बातमी वाचली आणि धक्काच बसला. तसा धक्का बसणं ही आता रोजचीच सवय झाली आहे. कोणाचा जन्म झाला तर आपल्यासाठी आनंदाची बातमी असते , पण कोणाचा तरी मृत्यू झाला तर ती बातमी आपल्या सर्वांसाठीच धक्कादायक असायला हवी. त्यामुळे असे धक्के पेपरमध्ये रोजच बसत असतात. कधी काळचा एक मित्र गेल्याची बातमी होती ती. वयाने माझ्यापेक्षा बराच मोठा असलेला. त्याला मित्र म्हणण्यापेक्षा दादा म्हणणे कदाचित योग्य ठरेल. पण त्याला ते मान्य नव्हते. त्याला नावाने हाक मारणेच आवडत असे. सतीश.

आमच्या सलून दुकानासमोरच त्यांचे दुकान होते. दुकान टेलरिंगचे होते. केरकर आणि सतीश मयेकर या दोघांचे ते दुकान होते. दोघेही हसतमुख होते. एक कपडे कापत असे , दुसरा कपडे शिवत असे. दोघांचे काम अतिशय कौशल्यपूर्ण असे होते. त्यांनी त्यांच्या कामाच्या मॉडर्न पद्धतीमुळे गिऱ्हाइके वाढवत नेली होती. शर्ट , पॅन्ट मारण्यात अतिशय पटाईत असलेली मंडळी होती ती. त्यांच्याकडे टेपरेकॉर्डर होता. तो दिवसभर वाजत असे. आमचे दुकान जवळच असल्यामुळे आम्हीही त्या सुरेल गाण्यांचा आस्वाद घेत असू. नवीन गाण्यांची कॅसेट आली रे आली की ती पहिली यांच्या दुकानात वाजत असे म्हणानात.

दोघेही संगीतवेडे होते. गाणी ऐकता ऐकता यांचे कर्तनकाम , शिवणकाम धाडधाड सुरु असताना मी प्रत्यक्ष पाहिले आहे. तेव्हा संजय दत्तचा रॉकी सिनेमा आला होता. सिनेमा काही बघायला मिळाला नाही. पण त्यातली गाणी मात्र ऐकून ऐकून तोंडपाठ झाली होती. त्यातलं एक गाणं सतीशला खूपच आवडायचं. त्याचे बोल असे होते , " दिन तेरे बिन कही लगता नही , वक्त गुजरता नही , क्या यही प्यार है , हा यही प्यार है " ती कॅसेट खराब होईपर्यंत ते गाणं सतीशने हजारदा लावलं असेल. तो तेव्हा एकदम तरुण , गोंडस होता. त्याला मिशीसुद्धा आली नव्हती. त्याचे लग्न व्हायला खूप अवकाश होता. त्याच्या मनात काय सुरु होतं तोच जाणे. पण हे गाणं ऐकताना तो फ्रेश दिसायचा. आमचे बाबा त्याला चिडवत , " काय रे सतीश , ह्या गाण्याचो तुका कंटाळो येयत नाय रे " तो बाबांच्या बोलण्यावर फक्त हसायचा आणि म्हणायचा , " कुबल , तुमचा वय गेला , आता आमचा इला , ही आमच्या काळातली गाणी आमका आयकाकच व्हयी. नायतर आमी म्हातारे होतलव " मग माझे बाबा त्याच्या बोलण्यावर न बोलता पुन्हा आपल्या दुकानात येऊन त्याचे वाढलेल्या आवाजातले गाणे ऐकत बसत. कारण त्याच्याशिवाय बाबांसमोर दुसरा पर्यायच नव्हता.

काही वर्षे निघून गेली असतील. आमचे संबंध अधिक दृढ होत गेले. मीही त्यांच्या दुकानात जाऊन बसू लागलो. त्यांच्याशी गप्पागोष्टी मारु लागलो. शिलाई मशीनची खडखड थांबत नव्हती , तशी टेपरेकॉर्डरची गाणीही थांबता थांबत नव्हती.

असेच काही दिवस निघून गेले कापरासारखे. आठवणी मात्र जशाच्या तशा राहिल्या. आम्हाला काही कारणास्तव दुकानाची जागा बदलावी लागली. जागा बदलली तरी कधीतरी सतीशकडे जाणे होई. दिवस बदलत गेले , त्यांची कौशल्येही बदलली. सतीशला आणि त्याच्या भावाला टेलरिंग पेक्षा वेगळा व्यवसाय खुणावू लागला. त्यांनी ट्रक , ट्रॅव्हलर घेतले. व्यवसाय जोमाने सुरु केला. पुन्हा काही वर्षांनी त्यांनी आपापले नवे व्यवसाय सुरु केले. उद्योगाचे घरी जणू लक्ष्मी पाणी भरु लागली होती. सतीशने दिक्षा कंस्ट्रक्शन हा व्यवसाय सुरु केला. विहिरी खोदणे , बोअरवेल खोदणे , विहिरी बांधणे असे काहीसे व्यवसायाचे स्वरुप होते. व्यवसायाने व्यापक रुप धारण केलं होतं. आता हल्ली कधी हा सतीश दिसला कि खूप गडबडीत असे. त्याला आमच्याशी बोलायलाही वेळ नसे. बोलता बोलता त्याचा फोन येई आणि तो गडबडीत निघून जाई. आयुष्याच्या ट्रॅकवर पुढे जात असताना कितीतरी अशी माणसं भेटतात. काही माणसं खूप मोठी होत असताना बघायला मिळतात. सतीश खूप मोठा उद्योजक होताना आम्ही बघितला आहे. पण त्याच्या निधनाची वार्ता वाचली आणि मला पूर्वीचा सतीश आठवून काळजात धस्स झाले. तो अल्पायुषी ठरला होता.

बातमी वाचली तेव्हा पुन्हा एकदा त्याचं आवडतं गाणं माझ्या कानात आपसूक वाजू लागलं होतं , " क्या यही प्यार है , दिन तेरे बिन कही लगता नही , वक्त गुजरता नही " आता हे गाणेच राहिले होते , सतीश कधीच आमच्या पुढे निघून गेला होता.