टेस्ट ऑफ कोविड

 🟡 टेस्ट ऑफ कोविड

          शाळा सुरू होणार होत्या. त्यामुळे आम्हां सर्व शिक्षकांच्या कोविड टेस्ट होणार होत्या. सर्वांची आर. टी. पी. सी. आर. करणे शासनाने बंधनकारक केले होते. तशा ऑर्डर्स आल्या. माझा दिवस जवळ आला होता. आणि तो दिवस उजाडला. मी मनातून घाबरून गेलो होतो. मला वाटतं माझ्यासारखे सगळेजण घाबरले असतील बहुतेक. पण सगळ्यांनी मला घाबरायला होतं , म्हणून घाबरण्याची अजिबात गरज नाही. मी अशासाठी घाबरत होतो , की जर मी पॉझिटिव्ह आलो तर ? या तरचा मी जरा जास्तच विचार करत होतो. पण मनाचे बळ वाढवले आणि तपासणीसाठी ' कणकवली शासकीय विश्रामगृहात ' वेळेपेक्षा थोडा उशिराच हजर झालो. माझ्याआधी 35 शिक्षक हजर झाले होते. एवढे सगळे शिक्षक बघितल्यानंतर मी थोडा सावरलो. ज्यांचे नंबर जवळ येत होते , त्यांची तपासणी मी अधिक निरीक्षणपूर्वक बघू लागलो. हेतू हा , की बघू ते कशी प्रतिक्रिया देतात ते !!! 

          नंबर आला की प्रत्येक शिक्षक बाहेर ठेवलेल्या खुर्चीवर बसत असत. बसलेल्या शिक्षकाच्या नाकात एक लांबलचक बारीक टोकदार हिरासारखी काडी घालत असत. मला नाकात जरा धूळ गेली तरी शिंक यायची सवय. आता कसे होणार ? माझा नंबर येईपर्यंत प्रत्येकजण आपली मान त्रासदायक हलवताना दिसत होता. दुखत असले तरी दुखत नाही म्हणून सांगत होता. 

          शेवटी एकदाचा माझा नंबर आला. मी खुर्चीवर बसलो. माझे नाक त्यांच्या ताब्यात दिले. कोविड टेस्ट काडीने माझ्या नाकात प्रवेश केला. काडी जरा वेळ आतल्या आत वळवळली. पुन्हा बाहेर आली. तोपर्यंत मी श्वास रोखून होतो. टेस्ट काडी नाकाच्या खूप आत गेल्यानंतर माझ्या डोळ्यातून येणारे पाणी मी रोखू शकलो नाही. चला ... काडी बाहेर आल्यानंतर ' सुटलो एकदाचे ' असे म्हणत बाहेर पडलो आणि गाडीवर बसेपर्यंत पुन्हा एक शंका भेडसावत राहिली होती. माझा रिपोर्ट कोविड पॉझिटिव्ह आला तर ? .... दोन ते तीन दिवस घरच्या घरी विलगिकरण करून राहिलो. रिपोर्ट दोन दिवसांनी समजला आणि जीव भांड्यात पडला. रिपोर्ट निगेटिव्ह होता ना !! आपल्या जीवनात बाकी सगळं पॉझिटिव्ह व्हायला लागतं ...... फक्त कोविड रिपोर्ट तेवढा निगेटिव्ह आला म्हणजे झाले. घरातली मंडळी खुश झालीच , पण त्याहीपेक्षा जास्त खुश शाळेकडची मंडळी झाली. असो. 

          त्यानंतर शाळा सुरू झाली. खूप चांगले दिवस पुन्हा सुरू झाले होते. विद्यार्थ्यांना प्रत्यक्ष अध्यापन करता येऊ लागले होते. विद्यार्थी तर कमालीचे खुश झाले होते. शाळेची वेळ तीन तासांची असल्यामुळे तर त्यांना लवकर शाळा सुटण्याचा आनंद घेता येत होता. आणि लवकरच दुसरी कोविड लाट येते आहे असे कळले. पुन्हा लॉकडाऊनची घंटा मोठ्याने वाजली. आता ठरवले कोविडची लस घ्यायची. 

          नांदगाव प्राथमिक आरोग्य केंद्रात ' कोविड लस ' घेण्यासाठी दाखल झालो. लहानपणी इंजेक्शन घेणे माझ्या जीवावर येई. पण आता स्वतःहून इंजेक्शन घेण्यासाठी आलो होतो. इथेही नंबर सिस्टीम होतीच. पण सुदैवाने लवकर नंबर लागला. मी आणि माझे मुख्याध्यापक दोघेही एकाच दिवशी लस घ्यायला गेलो होतो. डॉ, बाबासाहेब आंबेडकरांच्या जयंतीचे औचित्य होते. जयंती साजरी करून येताना इंजेक्शन घ्यायचे महत्त्वाचे कार्य करायचे होते. 

          इंजेक्शनची नोंदणी झाली. परिचारिका मॅडमनी इंजेक्शन हळुवार टोचले होते. त्यानंतर अर्धा तास विश्रांती घेऊन घरी गेलो. कोणताही त्रास होत नव्हता ही चांगली गोष्ट होती. दुपारी आणि रात्री जेवल्यानंतर ' पॅरिसिटीमॉल ' गोळी घेतली होती. रात्री मस्त झोपलो. मध्यरात्री अचानक तापाने फणफणायला झालं. रात्री 1 वाजल्यापासून झोपच गेली. सगळं अंग मोडून आलं होतं. पूर्वी माझी आई अंग दुखत असलं की म्हणायची , " माझं अंग पुवासारखं   दुखतंय ". मला त्यावेळी हसू यायचं. आज माझी तीच अवस्था झाली होती. म्हणतात ना ... जावे त्याच्या वंशा तेव्हा कळे. 

          सकाळी अंथरुणातून उठलो. हात पाय धुवून घेतले. डोकं जड झालं होतं. ताप होताच. बाहेर ढगाळ वातावरण असल्यामुळे मला सगळीकडे निळं निळं दिसू लागलं. मी खूपच बेजार झालो. इंजेक्शन घेतल्यानंतर हा त्रास होणार असे मला सांगण्यात आले होतेच. पुन्हा गोळी घेतली तसे साधारण बरे वाटू लागले. पण उत्साही अजिबात वाटत नव्हते. रोज मोबाईल , लॅपटॉप किंवा पुस्तक समोर घेऊन बसणारा मी ..... बाबांना माझे यातले काहीच बघायला मिळत नव्हते म्हणून ते विशेष घाबरले होते. तिसऱ्या दिवशी मात्र मी पूर्वस्थितीत आलो. तरीही डोकं जड होतच. म्हणून माझ्या मेहुण्याच्या साखरपुड्यालाही जाऊ शकलो नव्हतो.

          आता चेकपोस्ट ऑर्डर आल्यामुळे दोन दिवस चेकपोस्टवर काम करत असताना तिथला एक पोलीस अधिकारी पॉझिटिव्ह आल्याचे समजले. पुन्हा माझी पाचावर धारण बसली. आपण त्यांच्या संपर्कात तर आलो नाही ना ? शंका आली म्हणून त्याच दिवशी रॅपिड टेस्ट करून घेतली. तीही निगेटिव्ह आली. सुखावलो. पुनश्च ड्युटी जॉईन केली. आता ड्युटी करत असताना कुठेही स्पर्श झाला तरी सॅनिटायझर लावण्याचे काम करतोय. भीती कायमच पाठीमागून येत असलेली. पण काहीही झाले तरी आपण आपली काळजी घेण्याव्यतिरिक्त काहीच करू शकत नाही. कोविडसह जगायला शिकायला हवं. कारण हा राक्षस कधी जाईल हे आज या वक्ताला तरी सांगता येणं शक्य नाही. लस घेतली तरी काळजी घ्यायलाच हवी. आणि हे ही खरेच की ' काळ ' जी काळजी घेतो ती खरी काळजी !! नाही का ? 

©️ प्रवीण अशितोष कुबलसर ( 9881471684 )