हर्ष दाती

 हर्ष दाती

          लग्न झालं की काही दिवसांत घरातल्यांचा एकच घोषा सुरु होतो. आता लवकरात लवकर घरात पाळणा हलला पाहिजे. त्यांचं सुद्धा बरोबर असतं म्हणा. 

          लवकर मूल झालं तर ते लवकर मोठं होतं. आपण नोकरीला असलो तर रिटायर्ड होईपर्यंत आपलं मूल आपल्या पायावर उभं राहिलेलं असतं. पण हे त्यावेळी आपल्याला समजत नाही. समजतं तेव्हा खूप वेळ झालेला असतो. 

          आमचं लग्न होऊन अडीच वर्षांनंतर मला मुलगी झाली. तोपर्यंत अनेकविध प्रसंग आमच्या आयुष्यात येऊन गेले. असे प्रसंग तर सर्वांच्याच आयुष्यात येतच असतात. असे प्रसंग येतात आणि आपल्याला अधिक कणखर बनवून जातात. 

          सर्वांची सत्वपरीक्षा होते. कोणीही त्यातून सुटत नाही. त्याची तीव्रता कमी जास्त असू शकते. काही त्याचा निकराने सामना करतात तर काही ढेपाळतात. प्रत्येकाच्या वैयक्तिक विचारसरणी व संस्कारांवर ते अवलंबून असते. 

          १८ जानेवारी २००३ हा आमच्या आयुष्यातील अतिशय प्रतिक्षेचा दिवस उजाडला होता. नऊ महिने पोटात बागडणाऱ्या जीवाला बाहेरचं जग पहायचं होतं. दोन जीव वेगळे होणार होते. माझी पत्नी आई होणार होती. 

डॉक्टरांनी सिझर करावं लागणार हे आधीच सांगून टाकलं होतं. शेवटी सिझर झालं. डॉक्टर हसत बाहेर आले होते. त्यांनी मला आत बोलावलं. मी घाबरतच आत गेलो. पांढऱ्या पसरट भांड्यात ठेवलेल्या बाळाला बघून मला जो  आनंद झाला तो आभाळापेक्षा मोठा होता. 

          डॉक्टरांनी मला बाळाच्या गळ्यात अडकलेली नाळ दाखवली. म्हणाले, " जरा उशीर झाला असता तर, बाळ घुसमटले असते. आता ते ठिक आहे. तुमची पत्नी थोड्या वेळाने शुद्धीवर येईल मग तुम्ही तिला भेटू शकता. "  मी निर्धास्त झालो.पण पत्नीला भेटून तिचे अभिनंदन करायला मी उतावीळ झालो होतो.

          आम्हाला एक गोड मुलगी झाली आहे हे मला तिला सर्वांच्या आधी सांगायचे होते. मला पहिली मुलगीच हवी होती. पण पत्नीला मुलगा हवा होता. मुलगी झाली म्हणून मी अत्यंत खुशीत सर्वांना सांगत सुटलो होतो. 

          पत्नी शुद्धीवर आली. तिला माझ्या अगोदरच समजले होते. पण ती मला म्हणाली, " तुमचंच खरं झालं, तुम्हाला हवी तशी मुलगी देवाने दिली आहे. तुमचा विजय झाला, अभिनंदन तुमचं! " मी तिचं अभिनंदन करायला जात होतो तर ती माझंच अभिनंदन करत होती. ती  माझं अभिनंदन करत असली तरी ती विजयी झाली नाही हे तिचा चेहरा मला सांगत होता. 

          गोरी गोमटी माझी मुलगी माझे प्राणच. हॉस्पिटलमध्ये असल्यापासून मी तिचा ताबा घेतला. तिच्याशी मी इतका बोलत राही की माझे बोलणे तिला नक्की कळत असावे असे मला नेहमीच वाटत राही. तेव्हाच तिचे नाव मी छकुली ठेवले. सगळे तिला छकुलीच म्हणू लागले. 

          तिचे नाव तिच्या काकांनी ठेवले. हर्षदा. खरंच मला नेहमीच हर्ष देणारी म्हणून मला तिचा जास्त अभिमान वाटतो. सर्वांनी मला सांगितले की पहिली बेटी धनाची पेटी असते. 

          धनासाठी मी कधीच आटापिटा केला नाही. पण तिच्या रूपाने एक न मोजता येणारं धन माझ्या पदरात पडलं म्हणून मी परमेश्वराचे त्याचवेळी साष्टांग नमस्कार घालून आभार मानले होते.

©️ प्रवीण अशितोष कुबल ( 9881471684 )