कळीचे निर्माल्य

 कळीचे निर्माल्य

          पूर्वी आई होण्याची चाहुल लागली कि प्रत्येक पहिलटकरीन खुश होत असे. आता तसे घडतेच असे नाही. माझ्या पत्नीला दिवस गेल्याचे समजले आणि ती इतकी खुश झाली कि तिला स्वर्ग दोन बोटे उरला. मला आणि घरातल्यांना तेच हवे होते जे घडत होते. सर्वांनी तिची काळजी घ्यायला सुरूवात केली होती. तिला विविध सल्ले मिळू लागले. हे खाऊ नको, ते खाऊ नको अशांची सरबत्तीच झाली. तिला खावेसे वाटत असताना प्रतिबंध केला जात होता. खाल्लेले टिकत नव्हते. पण ते बाहेर पडल्यानंतर तिला बरे वाटत होते. 

          मी आमच्या झोपण्याच्या खोलीत छोट्या बाळांची चित्रे लावली. तिची काळजी घेऊ लागलो. तिला हा अनुभव मस्त वाटत होता. एक गोंडस बाळ जन्माला येणार म्हणून त्याच्या स्वागताची तयारी चालली होती. नवीन पाहुणा येणार म्हणून सगळेच खुश. हळूहळू पोट दिसू लागले. आता तीन महिने उलटून गेले होते. ती शाळेत जात होतीच. मी कणकवलीत आणि ती दाणोलीत. प्रवासाचा त्रास होऊ लागल्याचे दिसत होते. पण घरी राहून ती शाळेची काळजी करत बसे. तिच्याकडे वरचे वर्ग होते. 

          आपल्यामुळे विद्यार्थ्यांचे नुकसान झालेले तिला कधीच आवडले नव्हते. ती तशीच प्रवास करुन शाळेत जात होती. कणकवली ते दाणोली दोन गाड्या बदलून जाणे त्रासाचेच होते. प्रवास ६० किलोमीटरपेक्षा जास्त होता. ती सोमवारी गेली कि शनिवारी यायची. ५ वा महिना सुरू झाला. डॉक्टर मॅडमांनी तिला अधिक काळजी घ्यायला सांगितलं होतं. पोटातल्या हालचाली अलगद जाणवू लागल्या होत्या. 

          आतलं बाळ तिच्याशी संवाद साधू लागलं होतं. ती आपल्याच तंद्रीत. वाचनात कमालीची दंग होऊन जायची. जाड जाड पुस्तके एक दोन दिवसांत वाचून संपवायची. बाळांचं पोटातील गोल गोल फिरणं तिला गुदगुल्या करी. मग हळूच माझा हात ती आपल्या पोटावरुन फिरवून मलाही बाळाच्या ढुशा समजत. मलाही आनंदाच्या उकळ्या फुटत. मी तिच्याशी तासंनतास बोलत राही. ती आनंदी राहण्यासाठी जेवढे उपाय करु शकत होतो तेवढे करत होतो. पण काही बाबतीत ती रडून मोकळी होई. 

          आता तिला सहा महिन्यांची रजा घेण्याची गरज होती. पण मे महिना जवळ येत होता. सुट्टी पडणारच होती. मग रजा फुकट जाईल म्हणून तिनेच नकार दिला. मार्च ते एप्रिल हा दोन महिन्यांचा काळ तिच्यासाठी खूप कठीण काळ गेला होता. हाफ डे शाळा होती. कधी कधी मीच रजा घेऊन तिला भेटायला दाणोली मुक्कामी जात असे. 

          मे उजाडला. हायसे वाटले. आता आम्हाला उन्हाळी सुट्टी मिळाली होती. पण मला सुट्टी असली तरी मी दुकानात म्हणजेच सलूनात काम करत असे. पण मी तिला सतत तिच्यासोबत हवा होतो. रात्री ती माझी आतुरतेने वाट बघत बसे. दरवाजाशी उभी राहून त्या अवस्थेतही वाट पाहताना ती अजूनही मला दिसते आहे. माझी चाहुल लागली कि मस्त गालात हसे. कधीकधी उशीर झाला म्हणून लटक्या रागाने बोलतही नसे. तिची ती नेहमीची सवय माझ्या अंगवळणी पडली होती. तिच्यासोबत असताना ती स्वतःलाही हरवून जाई. माझ्याशी गप्पा मारत बसे. मीही तिच्या बोलण्याने दिवसभराचा थकलेला शीण विसरुन जाई. असे मे महिनाभर दररोज चालले होते. 

          आभाळात काळे ढग जमू लागले तशी ती अधिकच आनंदाने बोलू लागे. पाऊस पडायला लागल्यावर तिला भारीच वाटे. पोटातील बाळाच्या हालचाली आता वाढल्या होत्या. आमचा आनंदही वाढत चालला होता. जून कधी उजाडला समजलेदेखील नाही. नवीन शैक्षणिक वर्षाची चाहुल लागली होती. दोन तिन दिवसांनंतर शाळा सुरु होणार होती. ती शाळेत हजर होणार होती. शाळेत हजर झाल्यानंतर आठवडाभरात रजा घेऊन घरी येणार होती असे आमचे ठरत होते. 

          शाळेत जाण्यापूर्वी डॉक्टर मॅडमना दाखवून यावे म्हणून सोनोग्राफी करण्यासाठी मी तिला दवाखान्यात नेले होते. तिला बाळाची हालचाल मंदावलेली असल्याचे जाणवत होते. ती घाबरली होती. तिला तिचं बाळ ढुश्या मारणारंच हवं होतं. डॉक्टर मॅडमनी सोनोग्राफी केली होती. पाच दहा मिनिटे त्या सोनोग्राफीच करत होत्या. त्यांनाही घाम आलेला दिसला. त्यांनी मला बोलावून घेतले. मला समजावून सांगितले. 

          बाळाची हालचाल थांबून दोन दिवस झाले होते. त्यांनी बाळाची हालचाल अजिबातच होत नसल्याचे सांगितले होते. मी अक्षरशः त्या क्षणाला फक्त चक्कर येऊन पडायचाच शिल्लक राहिलो होतो. पण मी धीर सोडून चालणार नव्हते. मला तिला धीर द्यायचा होता. ती माझीच वाट बघत होती. मी तिला ठिक आहे असे म्हणालो होतो. औषधे आणतो असे सांगून पुन्हा डॉक्टर मॅडमांकडे गेलो होतो. त्यांनी गर्भपात करण्याचा सल्ला दिला होता. 

          दुसऱ्या दिवशी सकाळी अ‍ॅडमिट व्हायला सांगितले होते. मी तिला घेऊन घरी आलो. घरी येईपर्यंत तिने मला विविध प्रश्न विचारुन भंडावून सोडले होते. पण मी ही गोष्ट तिला वाटेत सांगणार नव्हतो. रात्री झोपताना सांगणार होतो. रात्री झोपताना तिने माझा हात नेहमीप्रमाणे पोटावर ठेवला होता. हालचाल कधीच थंड झाली होती. पण मी तिला दिलासा देत होतो. बोलता बोलता दोघांनाही झोप कधी लागली समजलेच नव्हते. 

          मध्यरात्री अचानक जाग आली. ती उठून बसली होती. आता मला तिला सांगायचे होते. पहाटे चार वाजता मी तिला विश्वासात घेऊन सांगून टाकले. तिचे बाळाचे स्वप्न धुळीला मिळाले होते. ती सकाळपर्यंत रडतच राहिली आणि रडण्याशिवाय पर्यायच नव्हता. नाहीतर ती वेडी झाली असती. सकाळी लवकरच तयारी करुन आम्ही दवाखान्यात गेलो. 

          नॉर्मल साठी प्रयत्न करता करता रात्रीचे ३ वाजले. माझा डोळा लागला होता. अचानक मला माझ्या काकांनी हलवले. सून मोकळी झाली म्हणून सांगितले गेले. मला बरे वाटले. बाळाला बघावेसे वाटले होते. त्यांनी बाळाला पाण्यात तरंगत ठेवले होते. बिचारं बाळ जन्माला येण्यापूर्वीच देवाघरी गेले होते. एका कळीचे फुलण्याआधीच निर्माल्य झाले होते.

©️ प्रवीण कुबलसर ( 9881471684 )