गोष्टींची कॅसेट

 गोस्तींची कॅसेत

          रत्नागिरीत माझ्या करिअरची मस्त सुरूवात झाली. नावाजलेल्या शाळेत नोकरीची संधी मिळाली होती. मी आनंदात होतो. राहण्याची सोय मामांकडेच झाल्यामुळे कोणतीच चिंता नव्हती. रत्नागिरीतील मामांना आम्ही ' बालामामा ' म्हणतो. त्यांची दोन मुले. एक मुलगी मनाली उर्फ गुड्डी. मुलगा मनिष उर्फ बबलू. 

          या दोन्ही मामेभावंडांनी मला माझ्या भावंडांची उणीव भासू दिली नाही. तो काळ खूप अनोखा होता माझ्यासाठी. नवीन नोकरी , नवीन घर, नवीन शाळा, नवीन नातेवाईक आणि नवनवे अनुभव यांनी माझी अनुभवांची शिदोरी दररोज भरुन जात होती. मी आपला साठवतच जात होतो. नवे नवे आकाश हवे , तसे घडत होते. कोकणनगर परिसर गजबजलेला असायचा. मामांचे शेजारीपाजारी चांगले होते. 

          साईबाबांची आरती करायला दर आठवड्यातून एकदा सगळ्यांकडे जायला मिळे. ओळख वाढली. ते मला चव्हाणांचा भाचा म्हणून ओळखू लागले. ' म्हाडा ' मध्ये नोकरीला असल्यामुळे मामा म्हाडाने दिलेल्या खोलीमध्ये राहात. खोली छोटी असली तरी मामा-मामींनी मला खुशाल राहू दिले होते. कधीतरी मी त्यांना लिखाणात मदत करत असे. मला त्यांच्या अधिकारी असण्याबद्दल अतिशय आदर होता. मामी भूमि अभिलेखमध्ये होती. दोघेही नोकरीला होते. नोकरी करताना त्यांची होणारी धावपळ मी अगदी जवळून पाहात होतो. नेहमी हसतमुखाने नोकरी करताना पाहून मी ही तसंच करु लागलो. 

          सहवासात राहणाऱ्यांचा चांगला वास मी माझ्या अंगाला नेहमीच लावून घेत गेलो. मामा मामी माझ्यासाठी आदर्श होते. राहणीमान कसे असायला हवे ते मी त्यांच्याकडून शिकलो. नीटनेटकेपणा, प्रमाणभाषेत बोलणं, इस्त्री करणं, योग्य खरेदी करणं, मोठ्या शहरात टू व्हिलर चालवणं, व्यवहारज्ञान इत्यादी गोष्टी मला त्यांनीच शिकवल्या. गुड्डी आणि बबलू यांच्याबरोबर खेळता खेळता त्यांची मला सवयच झाली. शाळेतून आल्यानंतर त्यांच्या प्रश्नांना उत्तरे देताना मजा येई. दोघांनाही भन्नाट प्रश्न पडत. त्यांचा अभ्यास घेताना मला विविधता वापरावी लागे. 

          मी त्यांच्यात इतका मिसळलो कि घरी आल्यानंतर मला मुले दिसली नाहीत तर बोअर व्हायला होई. त्यांनी लावलेला लळा माझ्यासाठी अविस्मरणीय आहे. घरी आले तरी मामा - मामी कामात मग्न असत. मग मी मुलांशी गप्पा मारत बसे. रोज गप्पा काय मारणार , म्हणून गाणी म्हणून दाखवी. एकदा मी शाळेतून ' गोष्टींची कॅसेट ' घेऊन आलो होतो. टेपरेकॉर्डरवर ती लावली. त्यात छान गोष्टी होत्या. बबलूला त्या इतक्या आवडल्या कि तो रोज त्या लावण्याचा आग्रह धरु लागला. मलाही बरे झाले. मी कॅसेट लावून देऊन माझी शाळेची कामे करु लागलो. कॅसेट शाळेची होती त्यामुळे मी लवकरच ती शाळेत परत नेऊन ठेवली. 

          त्या संध्याकाळी मी घरी आलो. आल्या आल्या त्याचा पहिला प्रश्न , " दादा, ती गोस्तींची कॅसेत लाव ना ? " मी दुसरीच कॅसेट लावून त्याला सांगितले कि ही मी नवीन आणली आहे. ती ऐक. तो खूप हुशार. त्याने मला सांगितले , " दादा, मला फसवू नकोस ? ही जुनीच आहे , मला तू शाळेतून आणलेली तीच कॅसेत हवी आहे. " शेवटी मी त्याला उद्या आणून देतो असे दररोज सांगत राहिलो आणि तो माझ्यावर विश्वास ठेवत राहिला. आजपासून आठ दिवसांनी त्याचे लग्न आहे. तो एक यशस्वी इलेक्ट्रिकल इंजिनिअर आहे. त्याला ही आठवण सांगितली कि आजही तो जे हसतो तेव्हा मला तो छोटाच बबलू दिसतो ' गोस्तींची कॅसेत ' वाला जसाच्या तसा.

©️ प्रवीण अशितोष कुबलसर ( 9881471684 )