फर्स्ट इंडियन आयडॉल आणि मी

           देवगड तालुक्यातील गोवळ गावठण या शाळेत असतानाची गोष्ट आहे. एवढी सुंदर शाळा मिळाली होती कि मी ती शाळा स्वतः मागून घेतली होती. ती शाळा आकस्मिकरित्या मला सोडावी लागली याचा मला कायमच खेद राहील. आम्ही ती शाळा बांधण्यासाठी प्रयत्न केले होते. शाळेत विविध गरजांची पूर्ती करण्यासाठी अहोरात्र प्रयत्न करत होतो. रात्रीच्या सभा घेऊन लोकांना प्रेरित करत होतो. सर्व ग्रामस्थांचे मोलाचे सहकार्य मिळत होते. खटावकरगुरुजी मुख्याध्यापक म्हणून आले आणि कामाचा वेग अधिकच वाढला होता. 

          त्याच काळात इंडियन आयडॉल ही स्पर्धा सुरू झाली होती. त्याचा विजेता अभिजित सावंत झाला होता. तो गोवळ गावातील होता हे आमचे भाग्यच म्हणावे लागेल. तो विनर ठरला म्हणून आमच्या गोवळ गावातील सर्वांना अतिशय आनंद झाला होता. मोठे मोठे बॅनर लावून पंचक्रोशीतील गावातील लोकांनी त्याचे अभिनंदन केले होते. अभिजित सावंत हा गोवळ गावाची अस्मिता ठरला होता. गोवळ गावठण शाळेपासून 100 मीटर अंतरावर त्याचे घर आहे. जाता येता कधीही दिसेल असे रस्त्यालगतच आहे. त्यावेळी अँड्रॉइड मोबाईल असते तर त्याची गोवळकरांनी अधिकच प्रसिद्धी केली असती. पण तरीही त्याची प्रसिद्धी वाऱ्यासारखी पसरविण्यात गोवळवासीयांचा वाटा होता हे मान्यच करावे लागेल. 

          आम्ही त्याचे अभिनंदन करण्यासाठी त्याच्या घरी गेलो होतो. त्याची आजी घरी होती. तिने आमचे यथोचित स्वागत केले. आम्ही तिचे अभिनंदन केले. आम्ही तिच्याशी अभिजितच्या अभूतपूर्व यशाबद्दल बोललो. तिच्या डोळ्यातून आनंदाश्रू वाहू लागले होते. ती स्वतः अंतिम सोहळ्यामध्ये उपस्थित होती. तिला झालेला आनंद ती शब्दात व्यक्त करू शकत नव्हती. ती आपल्या नातवाबद्दल भरभरून बोलत होती. शाळेतून शिक्षक अभिनंदन करायला आले म्हणून तिला अपार आनंद झाल्याचे दिसले. तिने आमचे मनोमन आभार व्यक्त केले. 

          एकदा मी अभिजीतच्या वडिलांचा फोन मिळवला. त्यांना फोन करून त्यांचेही अभिनंदन केले. आमच्या शाळेत 'अभिजित ' ने यावे असा आम्ही त्यांच्याकडे हट्टच धरला. अभिजित सध्या बिझी असल्यामुळे तो येऊ शकणार नाही असे त्यांनी सांगितले. काही दिवसानंतर त्यांचा निरोप आला. त्यांनी शाळेला बेंचीस देण्याचे ठरवले होते. त्यांनी आम्हाला रोख स्वरूपात वीस हजार रुपये त्यावेळी शैक्षणिक देणगी दिली. आम्ही त्या पैशातून शाळेसाठी 22 बेंचीस आणल्या. त्या देताना आम्हाला स्वतः अभिजित असायला हवा होता. आमच्या शालेय व्यवस्थापन समितीने अभिजीतकडे आग्रही विनंती केली. शेवटी अभिजित शाळेत यायला तयार झाला. 

          मला स्वतःला गायन आवडत असल्यामुळे अभिजित येतोय याबद्दल अतिशय आतुरता वाटत होती. त्याची गाणी दररोज गुणगुणण्याचे काम मी करत होतो. त्याचा कोणताही टीव्ही शो मी पाहत होतो. अखेर तो दिवस उजाडला. मुलांनाही आनंदाचे भरते आले होते. शाळेतील सर्व शिक्षकही एखादा सण असल्याप्रमाणे आनंदात होते. तो येत असताना शाळेभोवती तुफान गर्दी जमली होती. ढोल ताशांच्या गजरात त्याचे आगमन झाले. फटाक्यांची आतिषबाजी झाली. अभिजात संगीतातील भारताचा पहिला वहिला इंडियन आयडॉल अभिजित सावंतची पाऊले आमच्या शाळेला लागली होती. सर्वांसाठी तो ' न भूतो न भविष्यती ' असा क्षण होता. प्रवेशद्वारावर त्याचे यथोचित औक्षण करण्यात आले. तोही आपल्या गाववाल्यांकडून मिळणाऱ्या या अनपेक्षित प्रेमाने भारावून गेल्याचे जाणवत होते. 

          त्याचा समारंभपूर्वक सत्कार करण्यात आला. त्याचे शाळेच्या व ग्रामस्थांच्या वतीने अभिनंदन करण्यात आले. त्यावेळी शाळेची जुनी इमारत होती. त्यामुळे लोकांना बसायला जागाही पुरत नव्हती इतकी गर्दी झाली होती. अभिजीतने आपल्या भाषणात लोकांबद्दल आदर व्यक्त केला व आभार मानले. 

          असे अनेक प्रसंग आपल्या शाळेत घडत असतात. सर्व प्रसंगांना अविस्मरणीयतेचा दर्जा देता येईल असेच ते असतात. पण अभिजित सावंतचा तो काही मिनिटांचा सहवास मी त्याच्याच गाण्याचा आधार घेत सांगू शकेन , " लब्जोमें कह ना सकू " . त्याला मी हे गाणे म्हणण्याचा आग्रह धरला होता , पण साऊंड सिस्टिमशिवाय कोणतेही मोठे गायक गाणे म्हणत नसल्याने आम्हाला त्याची प्रत्यक्ष गाणे ऐकण्याची संधी हुकली होती याबद्दलही हुरहूर वाटली. 

 ©️ प्रवीण अशितोष कुबल ( 9881471684 )