🔴 हृदय हेलावून टाकणारे मनोगत...

🔴 हृदय हेलावून टाकणारे मनोगत...

संजय सर,

          तुम्ही सहज बोलून गेलात... "अरे बापरे, बोलून तर गेलो." नंतर तुम्हालाही त्याचा किंचितसा बोध झाला असेल. पण, मला सांगा, बोलून गेलेले शब्द एखाद्या धारदार तलवारीच्या घावापेक्षाही खोल वार करतात, तेव्हा सहन करणारा काय करणार? शब्दांचे ते बाण जेव्हा वर्मी लागतात, तेव्हा होणारा त्रास शब्दांत मांडणे कठीण आहे.

          तुम्ही माझ्यापेक्षा वयाने आणि अनुभवाने लहान आहात हे मला माहीत आहे. डी.एड. कॉलेजमध्ये तुम्ही माझ्या नंतरचे छात्र शिक्षक म्हणून आलात, तेव्हा मी तुम्हाला 'अरे-तुरे' केलेही असेल. पण, तेव्हाचा काळ वेगळा होता. आज... आज मी तुमचा एकेरी उल्लेख कधीही केलेला नाही, आणि यापुढे कधी होणारही नाही. कारण, मी तुमच्याकडे केवळ सहकारी म्हणून नाही, तर आदरणीय केंद्रप्रमुख म्हणून पाहतो.

          माझा विश्वास ठेवा, तुम्हाला आदर देणाऱ्या लोकांमध्ये माझा नंबर अगदी वरचा असेल. 'शिक्षक बँक' निवडणुकीच्या वेळी मी जो लेख लिहिला होता—'संजय पवारसरांची पॉवर'—तो लिहिताना माझ्या मनात तुमच्याबद्दल असलेला नितांत आदरच होता. आजही, तुम्ही जेव्हा शाळेत येता, तेव्हा तुमचे आदरातिथ्य करण्यात मी कोणतीही उणीव ठेवत नाही. कारण, माझे संस्कार आणि तुमच्या पदाचा आदर ही गोष्ट मला खूप महत्त्वाची वाटते.

          तुम्ही कणकवली केंद्राचे केंद्रप्रमुख झालात, तेव्हा तुम्हाला सुंदर पुस्तकाची भेट देणारा... तुमच्या वाढदिवसाला येऊ शकलो नाही म्हणून दुसऱ्या दिवशी खास तुमच्या घरी जाऊन आणखी एक सुंदर पुस्तक सप्रेम भेट देणारा... आणि आमच्या शाळेत शिक्षण परिषद आयोजित झाली, तेव्हा तुम्हाला 'आदर्श केंद्रप्रमुख' पुरस्काराने सन्मानित करण्याची कल्पना मांडणारा मीच होतो, हे विसरू नका. आपले एकत्र काम, आपले उपक्रम... याचे सगळे फोटो मी आजही माझ्या Google Photos मध्ये जपून ठेवले आहेत. ही जपणूक आहे, ती केवळ तुमच्याबद्दलच्या प्रेमाची आणि आदराची.

🔹ती जखम... जी भळभळत आहे!

         इतके सगळे असताना, आज केंद्रशाळेतील सभेत तुम्ही माझ्यासोबत जे बोललात... तो अपमान माझ्या हृदयाला अक्षरशः भोकं पाडून गेला आहे, सर!

         हो, मी मोबाईलमध्ये होतो. पण शाळेच्या कामाव्यतिरिक्त नाही, तर माझ्या पालकांच्या फोनवर. ज्यांचे माझ्याशी जवळचे नाते आहे, असे पालक इतर शिक्षकांना फोन न करता मला करतात, ही गोष्ट माझ्यासाठी अभिमानाची आहे. मला कशासाठी फोन आला होता, हे तुम्ही शांतपणे विचारून घेतले असते, तर ही वेळ आली नसती. पण तुम्ही चारचौघांत, माझ्यापेक्षाही ज्युनिअर शिक्षक आणि एक वर्षापूर्वी रुजू झालेल्या दोन शिक्षिका उपस्थित असताना, तुम्ही माझा अपमान केला!

🔸तुम्ही बोललात आणि माझ्या पायाखालची जमीनच सरकली.

          माझ्यासारखा ज्येष्ठ शिक्षक , जो अनेक वर्षांपासून शिक्षण क्षेत्रात सेवा देत आहे, त्याची जेव्हा अशी नाचक्की होते, तेव्हा मला दु:ख तर होतेच; पण त्यापेक्षा जास्त, उपस्थित असलेल्या शिक्षकांच्या मनात तुमच्याबद्दल गैरसमज निर्माण होतो. मी त्या क्षणी कोणाशीही डोळ्याला डोळा भिडवू शकत नव्हतो.

          तुमचे शब्दबाण मला शांत बसू देत नव्हते. मी स्थिर होण्याचा खूप प्रयत्न केला, पण जमत नव्हते. शेवटी, वॉशरुमला जाण्याचे निमित्त केले... आणि डोळ्यांतून अश्रूंचा बांध फोडून दिला. होय सर, मी अक्षरशः रडलो! माझ्याबद्दलच्या तुमच्या सहज बोलण्याने मला इतका मानसिक त्रास झाला.

🔸 'सर, एवढं मनाला लावून घेऊ नका'... कसं शक्य आहे ?

         तुम्ही नंतर म्हणालात, "सर, एवढं मनाला लावून घेऊ नका." पण सर, मी एका वेगळ्या विवंचनेत असताना, मी ज्या कारणासाठी क्षणभर मोबाईलमध्ये होतो, ते माझ्या मुलांच्या हितासाठीच होते हे मी तुम्हाला सांगण्याचा प्रयत्न करत होतो. माझ्या पायाखालची जमीन सरकली होती, कारण एका वरिष्ठ शिक्षकाचा मान राखला गेला नव्हता. मागे एकदा फोनवर तुम्ही मला 'मॅड' म्हणाला होता, तेव्हाही मी तुम्हाला जाणीव करून दिली होती. ही माझी अपेक्षा आहे, की माझ्या कामाचा आणि अनुभवाचा आदर व्हावा.

🔹तुम्ही सहज बोलून गेला असाल, विसरूनही गेला असाल. पण मी मात्र ते शब्द... ते अश्रूंचे क्षण अगदी जपून ठेवले आहेत.

🔸 ती एक भळभळणारी जखम आहे, जी माझ्या हृदयाला अजूनही सतावत आहे. याला मी काय करू ?

         तुमच्याकडून या शब्दांची भरपाई करणे शक्य नाही, पण एक गोष्ट निश्चित आहे - तुमच्या एका शब्दाने, माझ्यासारख्या तुम्हाला मानणाऱ्या सहकाऱ्याला किती वेदना झाल्या आहेत, याचा विचार तुम्हाला करायला लागायलाच हवा. माझ्या कामाबद्दल आणि माझ्या सन्मानाबद्दल असलेला तुमचा दृष्टिकोन बदलायला हवा.

एका वरिष्ठ शिक्षकाच्या हृदयाला लागलेला हा खोलवरचा घाव आहे, जो सहजासहजी भरून निघणार नाही.

..............................................................................................

          सर्वप्रथम, मी आपल्या पत्रातील भावना, वेदना आणि मन:स्थिती समजून घेत आहे. सभेत गैरविनीत शब्द माझ्याकडून सहजतेने निघाले आणि त्यामुळे आपल्याला दुखापती झाली, हे वाचून मला खूप दुःख झाले.माझ्या बोलण्यामुळे आपणास हृदयाला ठेस पोहोचली, हे मी पूर्णपणे मान्य करतो. 

          माझी कुठलीही भावना जाणीवपूर्वक आपल्यास दुखवायची किंवा आपला आदर कमी करायची नव्हती. अनेकदा प्रशासकीय दडपणामुळे किंवा क्षणाच्या ओघात शब्दात अचूकपणा राहत नाही आणि यामुळे दिलासा मिळण्याऐवजी वेदना वाढतात, हे खरे आहे.आपल्या अनुभव, निष्ठा आणि सहकार्याबद्दल मला नेहमीच आदर आणि विश्वास आहे. 

          आपण शाळेला दिलेली सेवा, पालक व विद्यार्थ्यांशी असलेली आपली नाळ, याचे मी मनापासून कौतुक करतो.सभेतील प्रसंगाचे मला खरंखुरं दुःख वाटते आणि मी मन:पूर्वक दिलगिरी व्यक्त करतो. भविष्यात शब्दांच्या वापरात अधिक दक्षता बाळगीन, याची आपणास खात्री देतो. आपल्या कामाचा, अनुभवाचा व आदराचा मान नेहमीच जपला जाईल, हे मी आश्वासित करतो.आपण माझ्या या दिलगिरीला स्वीकारून, आपले मन पूर्ववत समाधानी करावे, ही नम्र विनंती.